Μαθήτευσε στο εργαστήριο του F.Leger. Επιδόθηκε στη μνημειακή διαπραγμάτευση της ανθρώπινης μορφής. Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές (Gallery Ν. Υόρκη 1959) και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις.
He became apprentice in the laboratory of F.Leger.He dealt with monumental negotiation of human form. He presented his work individually (Gallery N. York 1959) and took part in group exhibitions as well.
nikias.gr
Γεννήθηκε γύρω στο 1898 και απεβίωσε το Νοέμβριο του 1978 σε ηλικία 83 χρονών. Η αγάπη του που έτρεφε για το νησί του και ιδιαίτερα για το χωριό του την Γλώσσα ήταν παρομοιώδη & ατελείωτη… Ατελείωτος ο καημός του να την επισκέπτεται όσο συχνότερα μπορούσε ακόμη και να ταφεί στη Γλώσσα την πατρίδα του. Αυτή όμως την ποθητή επαφή, επικοινωνία του καλλιτέχνη με την Ελλάδα την επιτύχαινε ο Αλ. Σιδέρης με τα ίδια του τα έργα που ανέπνεαν Ελλάδα. Αρχαία Ελλάδα. Βυζαντινή Ελλάδα. Νησιώτικη Ελλάδα. Γιος του Ιερέως Δημήτριου Σιδέρη, ο όποιος εφημέρευσε στις αρχές του αιώνα στις πολιτείες των Η.Π.Α. : St.Louis Mo, Nashvielle Tenn, Los Angeles, Kansas City, Maso City Aiova και ο όποιος ήταν ένας από τους πρώτους μετανάστες της Αμερικής. Σε πολύ μικρή ηλικία 15 ετών ο πατέρας του, πηρέ τον Αλ. Σιδέρη στην Αμερική. Η βαθειά προσήλωση του, η πίστη, η θέληση, η εξυπνάδα & το θάρρος στάθηκαν οι καθοδηγητές και οι αχώριστοι εμπνευστές στη ζωή του. Σπούδασε στο Art Students League, στην Ακαδημία Julien Παρισίων. Υπήρξε αντιπρόεδρος των Αμερικανών καλλιτεχνών Professional Artist League Chapter New York City & μέλος του Board of Directors Knickerbocker Artists. Αφιέρωσε την ζωή του στην ζωγραφική & διακρίθηκε με τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις για τα έργα του. Τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο των καλλιτεχνών Knickerbocker το 1953, το βραβείο Windstor A.A.P.L το 1953, τιμητική διάκριση καλλιτεχνών και πρώτο βραβείο Knickerbocker, με τιμητική διάκριση του Αμερικανικού Επαγγελματικού Επιμελητήριου και με το βραβείο Διάσωσης Παίδων. Εκθέσεις έργων του έχουν γίνει στην Νέα Υόρκη, στην Αθήνα, στο Παρίσι, Μόντε Κάρλο, Φραγκφούρτη & Μόναχο. Πίνακες του κοσμούν το μουσείο Αμαριλιο, το μουσείο Maco Καλιφόρνιας κτλ. Έχει επίσης αγιογραφήσει πολλούς ναούς της Ορθόδοξης Επισκοπής της Αμερικής. Αγιογράφησε εκκλησιές στην Πενσακόλα των Η.Π.Α. στο New Port, Salt Lake City, Utah, New York και Βοστόνη. Διατηρούσε επί πολλά χρόνια γκαλερί στη Νέα Υόρκη την οποία αργότερα μετέτρεψε σε στούντιο ζωγραφικής όπου παρέδιδε μαθήματα μέχρι τον θάνατο του. Παρόλο που είχε ζήσει τα περισσότερα του χρόνια στην Αμερική, χειριζόταν άριστα τον Ελληνικό λόγο & γραφή ενώ διατηρούσε ανέπαφο & αναλλοίωτο από το πέρασμα του χρόνου το γλωσσιώτικο ιδίωμα της ομιλίας του. Το 1975 δώρισε στη Γλώσσα Σκοπέλου το μικρό χωριουδάκι που του έδωσε το φως της ζωής του & συνέβαλε σ αυτό και η πρεσβυτέρα Ανδρομάχη Σιδέρη, το γένος Ρέκκα από την Σκόπελο, 42 από τους εκλεκτότερους ζωγραφικούς πίνακες & αρκετά από τα βιβλία του από την προσωπική του βιβλιοθήκη. Χάρισε έτσι ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για να ζει με τους πινάκες του για πάντοτε μέσα στο Παρεκκλήσιο της Θεοτόκου στη Γλώσσα Σκοπέλου. Οι πίνακες αυτοί αποτελούν κόσμημα & πρόκληση ενδιαφέροντος για την προσέλκυση Ελλήνων και ξένων στη μικρό μας χωριουδάκι όπου βρίσκονται σε έκθεση μέσα στη αίθουσα Παρεκκλήσιο δίπλα στο Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου
Ο Μιλτιάδης Σελίμης γεννήθηκε στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου το 1944 και από τα δεκαοχτώ του χρόνια ζει στη Νίκαια. Εκδήλωσε από παιδί κλίση στη ζωγραφική, την οποία καλλιέργησε με την αυτοδιδαχή. Άρχισε να ζωγραφίζει συστηματικά στη δεκαετία του 1980, με υλικό το λάδι και θέματα που αντλεί από τις μεγάλες γιορτές και τα ήθη του τόπου καταγωγής του. Το πανηγύρι του Ταύρου με τα ποικίλα του δρώμενα, τα έθιμα του αρραβώνα και του γάμου, τα καφενεία του χωριού αλλά και χαρακτηριστικοί τύποι της Λέσβου, όπως διασώζονται στη μνήμη του ζωγράφου από τα παιδικά του χρόνια, αποδίδονται με τη μεταφορική αμεσότητα της λαϊκής και ναΐφ τέχνης. Λεπτοδουλεμένη σχηματοποίηση των μορφών, δυνατά περιγράμματα, ζωηρό χρώμα, ρυθμικές χρωματικές αντιθέσεις και αγάπη για τη λεπτομέρεια χαρακτηρίζουν το ύφος του. Στις πολυπρόσωπες παραστάσεις ο ζωγράφος αρθρώνει έναν πυκνό αφηγηματικό χώρο που με τη στατική αρμονία και την τάξη του δημιουργεί μια ατμόσφαιρα τελετουργικής επισημότητας.
art22.gr
Τζένος Ιωάννης, 1685. Κρητικός ζωγράφος, που εγκατεστάθηκε και δούλεψε στην Κέρκυρα.
Από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας προέρχεται ο Χατζηλαμπρινός Σμυρναίος (1798-1834) έργα του οποίου πολλά βρίσκονται σε πολλά μέρη της Ελλάδας και αλλού.
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1962
Σπουδές: Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας της Αθήνας από το 1983 έως το 1989 ζωγραφική µε καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά, Δημοσθένη Κοκκινίδη, Νίκο Κεσσανλή και ιστορία της τέχνης µε καθηγήτρια την Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα. Το 1990, με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης και με δάσκαλο τον Pierre Carron συνέχισε µμεταπτυχιακές σπουδές στη ζωγραφική στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts στο Παρίσι, όπου πραγματοποίησε και την πρώτη του ατομική έκθεση.
Εργάστηκε ως ζωγράφος µουσειοπαιδαγωγός στα εκπαιδευτικά προγράµµατα του Υπουργείου Πολιτισμού «Η Γέννηση της Γραφής» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και επίσης έχει εργαστεί και συνεισφέρει στην αποκατάσταση των τοιχογραφιών της αρχαίας πόλης του Ακρωτηρίου στην Σαντορίνη.
Το 2011 ανέλαβε το τμήμα της ζωγραφικής στην Παιδοψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», όπου εργάστηκε ως art-therapist, στο ερευνητικό πρόγραµµα Προαγωγή Ψυχικής Υγείας παιδιών και εφήβων µε χρόνια σωµατική νόσο, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Νιάρχος.
Δίδαξε σχέδιο και ζωγραφική στο τµήµα Εφαρμοσµένης Ζωγραφικής στις σχολές ΑΚΤΟ και σε πειραματικά σχολεία και έχει φιλοτεχνήσει πολλά ηµερολόγια ιδιωτικών εταιρειών.
Επιλέχθηκε ανάμεσα στους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες να εκπροσωπήσει µε το έργο του τη σύγχρονη Ελληνική Τέχνη κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Συνεργάζεται και πραγματοποιεί εκθέσεις σε γκαλερί στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και έχει συμμετάσχει σε διεθνείς Art Fairs.
Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη της Φλώρινας, στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, στο Μουσείο Φρυσίρα, στις συλλογές Αγροτικής Τράπεζας, Παπαστράτου, ΑΓΕΤ Ηρακλής και σε άλλες δηµόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
art22.gr
Ενφιαφέρουν
Χρήστος Παλλαντζάς | Ζωγραφική
O Γιώργος Λαζόγκας γεννήθηκε το 1945 στη Λάρισα. Σπουδάζει αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1963-1970) και το 1976 μεταβαίνει στο Παρίσι με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης στη ζωγραφική. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 χρησιμοποιεί τη φωτογραφία και τεχνικές τυπώματος, δημιουργεί κολάζ με φωτοαντίγραφα και χρήση σπρέι. Τον απασχολεί η καταγραφή των διαφορετικών φάσεων της ζωής ενός αντικειμένου καθώς το υποβάλλει σε διαδικασίες καταστροφής του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ενσωματώνει μεταξοτυπικά τυπώματα σε διαφάνειες και αρχιτεκτονικά ρυζόχαρτα, ενώ εγκαινιάζει το Παλίμψηστο ως πυρήνα καταγραφής του χρόνου στη νέα του εικόνα. Το 1980 ξεκινά την ενότητα Τυφλή Ζωγραφική, μια αυτόματη γραφή με τη χρήση καρμπόν, επιχρωματισμένων τελάρων και υφασμάτων. Τα Σεντόνια είναι η βιωματική καταγραφή μιας ερωτικής πράξης αλλά και η ιερά Σινδόνη του μεγάλου ύπνου. Την ίδια περίοδο, οργανώνει περιβάλλοντα, συλλογικές και άλλες δράσεις (performance). Το 1981 με την θεωρητικό Σάνια Παπά και τον ποιητή Ανδρέα Παγουλάτο πραγματοποιούν στο υπόγειο του Beaubourg τη δράση «Κορμί – Κείμενο». Από το 1992 μέχρι το 1997, επαναδιατυπώνει το Παλίμψηστο στην ενότητα Θραύσματα, προβάλλοντας το θεώρημα του τέλους της συνολικής εικόνας και αναδεικνύοντας το θραύσμα, το ίχνος, το ελάχιστο ως το μέρος που αποτυπώνει το όλον. Ο Λαζόγκας στο έργο του επικεντρώνεται στη χειρονομία, τη διαδικασία επεξεργασίας της ύλης και τη βιωματική σχέση με τα υλικά, αλλά και στη φιλοσοφική διάσταση εννοιών όπως αρχέγονο, παλίμψηστο, σπάραγμα, ζωή, θάνατος, χρόνος, έννοιες τις οποίες διερευνά μέσα από το εικαστικό του έργο. Η ζωγραφική του είναι βιωματική με φιλοσοφικό και υπαρξιακό περιεχόμενο. Από το 1975 έως το 1999 διδάσκει ζωγραφική στην Αρχιτεκτονική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ενώ το 2008 εκλέγεται καθηγητής ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1970 εκθέτει με άλλους στο Ινστιτούτο Γκαίτε Θεσσαλονίκης και το 1972 παίρνει το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις διεθνώς (Μπιενάλε Νέων, Παρίσι 1980, Μπιενάλε της Λισσαβόνας 1981, Τριενάλε Wroclaw 1981, Art e Poésie στο Ceorges Pompidou, Παρίσι 1981, Εικόνες που Αναδύονται στα Ευρωπάλια, Αμβέρσα, 1982, Μπιενάλε του Σάο Παόλο, 1983, Salon de Μontrouge Παρίσι, 1996 κ.ά.). Το 2006 οργανώνεται αναδρομική έκθεση των σχεδίων του στο Μουσείο Μπενάκη και στο Μ.Μ.Σ.Τ. και εκδίδεται λεύκωμα με κείμενα των Ν. Βαλαωρίτη, Τ. Πατρίκιου, Μαρωνίτη κ.ά. Είναι ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ, ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
lifo.gr
Ο Γιώργος Βαλταδώρος γεννήθηκε στην Καρδίτσα το Φεβρουάριο του 1897. Από πολύ μικρός είχε ευαίσθητη υγεία, η οποία δεν του επέτρεψε την ομαλή ανάπτυξή του, τον ταλαιπώρησε όλα τα χρόνια της σύντομης ζωής του και τον οδήγησε πολύ γρήγορα στον τάφο σε ηλικία μόλις 33ών ετών. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που ο ίδιος σημειώνει στο παιδικό του ημερολόγιο «…Πολύ αδύναμος βγήκα στον κόσμο και με τις πιο απαισιόδοξες ελπίδες… Μια κερένια τόση δα κούκλα ήμουν, που ήταν έτοιμη να σπάσει…». Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Καρδίτσα με την πολυμελή οικογένειά του (6 παιδιά), όπου τελείωσε το Δημοτικό και τις τέσσερις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Από αυτά τα χρόνια σώζονται κάποια σκίτσα, τα οποία παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και δείχνουν ένα πρόωρο ταλέντο. Τις δυο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου τις έκανε στην Αθήνα στην Ιόνιο σχολή και στο Γ’ γυμνάσιο της οδού Δημοκρίτου. Το 1917 εγγράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας χωρίς ποτέ του να παρακολουθήσει μαθήματα. Την εγκαταλείπει μετά από 2 χρόνια και το 1919 εγγράφεται στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών την οποία εγκαταλείπει το 1920, χωρίς να είναι γνωστοί οι δάσκαλοί του. Το 1921 φεύγει στο Μόναχο και εγγράφεται στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών. Από την εποχή της σχολής του Μονάχου είναι γνωστά τα κείμενά του, πραγματικά προφητικά, για την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος του Χίτλερ, καθώς και η γνωριμία του με την Ελληνίδα ζωγράφο Ερασμία Μπερτσά. Το 1924 φεύγει στο Παρίσι ασφυκτιώντας στο κοινωνικό κλίμα του Μονάχου κι εκεί εγγράφεται στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι συνδέεται με βαθιά φιλία με το Ψυχάρη. Το κοινό τους πάθος για το Δημοτικισμό τους οδήγησε σε μια φιλία που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τα χρόνια που έζησε στο Παρίσι παρακολουθούσε τα δρώμενα αυτής της πόλης στα εικαστικά. Από την εποχή του Παρισιού έχουν σωθεί οι θεωρητικές του μελέτες για το έργο των Σεζάν, Θεοτοκόπουλου, Γκωγκέν,, Βαν Γκογκ, κ.α. Το 1927 επιστρέφει στην Ελλάδα γιατί η τόσο ευαίσθητη υγεία του δεν επιτρέπει την παραμονή του στην Ευρώπη. Εγκαθίσταται αρχικά στο Μαρούσι. Δουλεύει όσο του επιτρέπει η υγεία του η οποία συνεχώς χειροτερεύει. Το 1928 ανεβαίνει στην Κηφισιά προσπαθώντας να βελτιώσει την υγεία του χωρίς αποτέλεσμα. Στις 15 Νοεμβρίου του 1930 αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 33ών ετών.
Ο Γιώργος Βαλταδώρος στη σύντομη ζωή του δεν εξέθεσε έργα του ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ανέφερε σε ένα από τα κείμενά του ο ποιητής Μαλακάσης, της φιλολογικής συντροφιάς του Βαλταδώρου. Γράφει πως όταν ζητούσαν να δουν τους πίνακές του απαντούσε ότι «δεν είναι ακόμη έτοιμος…. Όσο ζούσε αναφέρεται ότι ένα μοναδικό του έργο είχε εκτεθεί για λίγο χρονικό διάστημα στην αίθουσα του σιδηροδρομικού σταθμού του Αμαρουσίου. Το 1984 πραγματοποιείται η πρώτη έκθεση έργων του για τα πενήντα χρόνια από το θάνατό του στην αίθουσα του Παρνασσού.
Έργα του υπάρχουν στη Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας τα οποία δώρισε η ανιψιά το Ελισσάβετ Γιαννίκα, κληρονόμος των αδερφών του. Εκτός από τη συλλογή της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας, δυο έργα του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και ελάχιστα σε ιδιωτικές συλλογές. Τα περισσότερα έργα της συλλογής είναι της εποχής του Παρισιού και της Ελλάδας μετά την επιστροφή του και ως το θάνατό του. Υπάρχει επίσης και μια σειρά μακέτες για το θέατρο. Όλα αυτά τα έργα φέρουν υπογραφή και χρονολογία.
Στα έργα αυτά υπάρχει επιρροή από τα υστεροκυβιστικά διδάγματα της Σχολής του Παρισιού, τα οποία αναπτύσσει με έναν εντελώς προσωπικό τρόπο, με τη δημιουργία ενός ιδιόμορφου πρισματικού κυβισμού. Αυτό τον απομακρύνει από τους κλασσικούς κυβιστές καθώς επίσης και η έντονη κίνηση και τα χρώματά του. Αυτά είναι καθαρά, λαμπερά, πλακάτα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα, βερονάλ κ.α. τα οποία μας παραπέμπουν στον Ορφικό Κυβισμό του Ντελωναί και της Σόνιας Τέρκ.
Η φυγή από το Μόναχο την εποχή της ανόδου του Χίτλερ και το πάθος του για το δημοτικισμό δείχνουν μια προσωπικότητα με βαθύτατο κοινωνικό προβληματισμό και αγωνία για το μέλλον του κόσμου. Σε αντίθεση με τους κυβιστές υπάρχει ένας κατακερματισμός του χρώματος και μια διάθεση αφαίρεσης. Τα θέματά του είναι μέσα στο κλίμα της εποχής, έτσι όπως δειλά – δειλά αρχίζουν να εμφανίζονται στον Ελλαδικό χώρο, αφορούν όψεις της σύγχρονης πόλης και της μοντέρνας ζωής με εικόνες από αστικούς χώρους, κτήρια, θεατρικές σκηνές, καμπαρέ, τεχνικές σκηνές κ.α. Η θεματογραφία του κι ο τρόπος με τον οποίο την διαπραγματεύεται δείχνουν έναν τολμηρό καλλιτέχνη της ζωγραφικής του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα, ο οποίος τόλμησε να δημιουργήσει έργα τα οποία άσχετα αν έγιναν μέσα ή έξω από αυτή, απουσίαζαν από την έως τότε εμπρεσιονιστική και ηθογραφική ζωγραφική. Ο όρος που του απέδωσε ο Εγγονόπουλος ήταν ότι ο Βαλταδώρος υπήρξε τολμηρή και ανήσυχη προσωπικότητα στη ζωγραφική του, αλλά και στους τρόπους και την εμφάνισή του. Αμφισβήτησε το συντηρητισμό απ’ όπου κι αν προέρχονταν αυτός είτε απο τη σχολή της Αθήνας είτε από τη σχολή του Μονάχου.
karditsa-net
Ο Θεόδωρος Ερρίκος Λεκκός ήταν Έλληνας ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1900 από γονείς με καταγωγή από την Τσακωνιά.Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Δίδαξε καλλιτεχνικά μαθήματα σε σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά, μεταξύ αυτών στο Β’ Γυμνάσιο Πειραιά που ήταν τότε στη συνοικία Βρυώνη. Άφησε σημαντικό ζωγραφικό έργο συχνά εμπνευσμένο από την Τσακωνιά.
Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1930 στη Νέα Ιωνία Βόλου. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει σε ηλικία 12-13 χρόνων.
Στα 20 του ζούσε κάνοντας επιγραφές και διαφημιστικά πανό.
Το 1955 δίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη και είναι μέσα στους 20 επιλαχόντες.
Επιστρέφει στο Βόλο και συνεχίζει να ζωγραφίζει.
Το 1958 παντρεύεται την Τούλα Χασάπη και κάνουν έναν γιο τον Παναγιώτη. Τον ίδιο χρόνο εξορίζεται για 18 μήνες στον Άη Στράτη.
Επιστρέφοντας το 1960 παίρνει μέρος σε διαγωνισμό αφίσας και φτιάχνοντας το Τραινάκι του Πηλίου κερδίζει το βραβείο των 5.000 δραχμών.
Συνεχίζει να εκθέτει σε διάφορες αίθουσες μέχρι τον Απρίλη του 1967 οπότε συλλαμβάνεται μαζί με την γυναίκα του και εξορίζεται για 3 χρόνια στην Γυάρο και στη Λέρο.
Μετά την επιστροφή του μένει στην Αθήνα και εκθέτει στις «Νέες Μορφές». Το 1975 γίνετε ιδρυτικό μέλος του «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών».
Το 1982 επιστέφει στο Βόλο όπου συνεχίζει να δημιουργεί κάνοντας εκθέσεις σε τοπικές γκαλερί αλλά και σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το 1988 άρχισε να διδάσκει στα Ελεύθερα Εργαστήρια του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Δήμου Βόλου.
Παράλληλα γίνονται τιμητικές εκθέσεις στο Δήμο Βόλου, Δήμο Νέας Ιωνίας, Δήμο Αθηναίων και Δήμο Λάρισας.
Το 2013 κάνει δωρεά στο Δήμο Βόλου 50 έργα του που τοποθετούνται σε μόνιμη έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας όπου λειτουργεί και εργαστήρι ζωγραφικής και σχεδίου με το όνομα του.
almyrosinfo.gr
Γερμανός ζωγράφος, κυρίως θεμάτων με μυθολογικό και αγιογραφικό ενδιαφέρον, με επιρροές από την Ελλάδα.
Γεννήθηκε στο Μόναχο της Βαυαρίας το 1825. Ήταν γιος του κλασικιστή και ελληνιστή φιλόλογου Ειρηναίου Θείρσου και αδελφός του χειρουργού Καρλ Τίερς και του θεολόγου Χάινριχ Βίλελμ Γιόζιας Τίερς. Εγγράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου για να σπουδάσει γλυπτική, αλλά έπειτα από μερικά χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με την ζωγραφική, όπου είχε ως καθηγητές τους Χάινριχ Μαριά φον Ες (Heinrich Maria von Hess), Γιούλιους Σνορρ φον Κάρoλσφελντ (Julius Schnorr von Carolsfeld) και Καρλ Σορν (Karl Schorn). Μετά την αποφοίτησή του από την ακαδημία, ζωγράφισε πίνακες με θέμα τη Σακουντάλα, ηρωικό πρόσωπο ενός δράματος γραμμένο από τον Ινδό ποιητή Καλιντάσα, και μια σκηνή την εξέγερση των Καμισάρ. Έπειτα μετέβηκε στη Ρώμη, όπου φιλοτέχνησε σκηνές από την καθημερινή ζωή των Ιταλών. Ενδεικτικός πίνακας εκείνης της περιόδου, είναι ο πίνακας «Hiob unter seinen Freunden» (Ο Ιώβ μεταξύ των φίλων του)
Το 1852, συνόδεψε τον πατέρα του στην Αθήνα, όπου αντικατέστησε το ναπολιτάνο ζωγράφο Ραφαέλο Τσέκολι, καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών).Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, τράβηξε το ενδιαφέρον του για τη βυζαντινή εικονογραφία. Αγιογράφησε αρκετές νωπογραφίες σε ελληνικές εκκλησίες και αποτέλεσε εισηγητής της εφαρμογής δυτικών τεχνοτροπιών, όπως η νατουραλιστική άποψη και την ανατομία των σώματος, ώστε να μοντερνοποιηθεί η βυζαντινή τέχνη. Στο πλαίσιο αυτό, του πιστώνεται ορισμένες φορές η αποκάλυψη της βυζαντινής τέχνης στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Ωστόσο μια τέτοια μεταρρυθμιστική κίνηση, ήταν αμφιλεγόμενη στην Ελλάδα, αφού συναντούσε τη σθεναρή αντίσταση από όσους αντιτίθονταν σε αυτήν. Οι τελευταίοι υποστήριζαν ότι αποτελεί μια προσπάθεια να αντικαταστήσει τη μακρόχρονη ελληνική παράδοση με ξενόφερτες επιρροές. Αρκετές εφημερίδες της εποχής, αντιτάχθηκαν στον διορισμό του Λουδοβίκου Θείρσιου ως καθηγητή και συνέχιζαν να αντιτάσσονται στην παραλαβή των απαραίτητων προμηθειών ώστε να μπορέσει να αγιογραφήσει τις εκκλησίες που αναλάμβανε.
Επί βασιλείας του Όθωνα, τέτοιες δυτικές μεταρρυθμίσεις, ήταν θεμιτές από τον Βαυαρό μονάρχη, όπως επίσης και από τον πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και εξέχοντα αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου, κάνοντας τις αντιδράσεις των συντηρητικών ανεπιτυχείς. Μαθητής του Θέρσιου ήταν ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης, ο οποίος μέσα από την τέχνη του, εμφάνιζε δυτικές επιδράσεις αρκετά ελληνοποιημένες, καταξιώνοντάς τον ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Οι πιο γνωστές νωπογραφίες του, βρίσκονται στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νικοδήμου του Νυκτερινού μαθητή του Κυρίου, στη συνοικία της Ακρόπολης, δίπλα στην ρωσική εκκλησία της Αγίας Τριάδας.
Γεννήθηκε το 1912 στην Κασταμονίτσα Ηρακλείου και φοίτησε στο Γυμνάσιο Καστελλίου. Το 1936 εισήχθη στο προκαταρτικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και κατόπιν στα εργαστήρια, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε δύο φάσεις, εξαιτίας του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Kατά την φοίτησή του στην σχολή, παρακολούθησε μαθήματα με καθηγητές τους Σπύρο Βικάτο, Παύλο Μαθιόπουλο, Επαμεινώνδα Θωμόπουλο, Ζαχαρία Παπαντωνίου στο μάθημα της ιστορίας της τέχνης. Μετά την αποφοίτησή του υπηρέτησε ως έμμισθος υπάλληλος στην Υγειονομική Υπηρεσία Στρατού. Λίγο μετά το 1950 εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο, όπου και άνοιξε εργαστήριο αγιογραφίας.
Η Άρια Κομιανού-Κατσιρέα (1938-2015) ανήκει στη γενιά, που η χαρακτική στην Ελλάδα ανοίγεται σε νέες κατευθύνσεις. Από το 1958 μέχρι το 1960 μαθήτεψε κοντά στον Π. Σαραφιανό, ενώ από το 1960-1964 σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. χαρακτική με τον Κ Γραμματόπουλο. Στα έργα της, η χαρακτική δεν είναι πλέον «φυλακισμένη» στις μικρές και μεσαίες διαστάσεις. Η προσωπογραφία του Ξενόπουλου έχει σαν αφετηρία της τη γνωστή ρεαλιστική απεικόνιση, δεν σταματά όμως σ’ αυτή.
Η χαράκτρια παίζοντας με το άσπρο – μαύρο, κάνει ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι με το χρώμα και καταφέρνει να εμψυχώνει τα σχήματα, κάνοντας τα να ξεπηδούν δυνατά.
6 Ιουνίου 2019 έως 2 Σεπτεμβρίου 2019
Αλέκος Φασιανός-Βαγγέλης Χρόνης 30 χρόνια φιλίας Ζωγραφική και ποίηση
Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη
15/5/2019 – 29/9/2019
Pizzamano fecit. Ένας επτανήσιος καλλιτέχνης στην αυγή μιας νέας εποχής
Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Mέγαρο της Παλαιάς Βουλής
από 8 Μαρτίου έως 31 Ιουλίου 2019
15 Μαρτίου έως 15 Ιουνίου 2019
350th anniversary of Rembrandt’s death in 2019
Rijksmuseum Amsterdam
February 15 2019 to June 10 2019
27 March – 11 August 2019
Fra Angelico and the Rise of the Florentine Renaissance
Museo Nacional del Prado. Madrid
5/28/2019 – 9/15/2019
